CERKAK"ORA DUWE ATI"

Cerita Cekak

Ora Duwe Ati

Dening : Devy Widiyaningsih

Wengi kuwi ing wayah rendheng, udan dadi sakbendinane. Langit katon kembeng kembeng ora bisa cerah. Ati rasane ora ayem, kaya ana sing ngganjel ing hubunganku karo Reza. Kabeh rasa mau tak empet, aku ora ngomong karo sopo-sopo. Ngomong karo Reza yo ora. Tingkahe Reza ning aku yo wis beda, wis ora kaya biasane maneh. Aku yakin nek kahanan kaya ngene iki mesthi ana apa-apa. Sewengi ora bisa turu, glibat glibet ing kasur karo ndeleng langit-langit kamar, aku mikir “jane kengeng apa kok bisa tingkahe wis beda ning aku? Aku nduwe salah apa? Tak pikir-pikir kayane aku ora nduwe salah. Sewengi kuwi mung takon karo awake dewe. Meh takon karo Reza ora wani.

Esuk mruput aku wis tangi, metu ing ngemperan omah sedelok ngulatke kahanan ing sakiwa tengenku. Hawane seger ngulatke langit sing srengenge isih isin ngetoke sinare. Bintange wis lamat-lamat arep mungkur. Nanging yen kelingan kahanane hubunganku karo Reza dadi layu atiku. Ora kaya kembang-kembang kae sing isih seger wayah esuk. Aku mlebu ing kamar lungguh sedelok banjur adus solat.  Aku wis siap mangkat kuliah, nanging kelingan meneh karo wong lanang siji kae. Aku nguwanike awakku kanggo ngubungi deweke. Reza tak bbm “Sugeng enjang, mas? Aku lungguh ing motor karo manasi motorku. Hpne tak lebokake sak celana. Ora let suwe muni, tak buka ana balesan saka Reza. “Iyo enjang, dek. Ojo lali sarapan yen arep mangkat kuliah. Ati-ati yen perjalanan ing kampus ojo ngebut-ngebut.” Aku maca karo ngguya ngguyu dewe. Rasane ati wis tentrem merga saurane wis ora kaya wingi. “Inggih mas, kula tak budhal ing kampus riyen.” Njupuk tas ing njero kamar pamitan karo bapak ibu terus budhal ing kampus.

Tekan parkiran ketemu karo Santi terus mlebu bareng ana kelas. “Piye sil wis garap tugas?” Santi takon. “Wes, sil.” Saurku. Yowes nek ngono. Mlebu karo Santi ing kelas isih ana bocah-bocah sitik merga isih isuk. Aku lungguh ana mburi dikancani Esti. Hpku tak delok pangarepku Reza bales nanging ora bales bmku. Aku ngayem atiku dewe yen deweke yo sibuk ngurusi kuliahe. Tak tunggu nganti sore, pas kuwi kuliahe Pak Keke. Pak Keke durung mlebu. Wektu kuwi tak nggo buka hp, ana bbm saka Reza. “Dek, wis bar kuliahe? Nek wis bar langsung balik ojo mampir-mapir.” “Kuliahe dereng rampung mas, kurang setunggal niki. Inggih mangke nek sampun bar langsung wangsul.” “Yowes nek ngono. Wes maem, dek?” “ Dereng mas, mangke mawon nek sampun ing griya.” Kuwi mau bbman aku karo Reza sakdurungu Pak Keke mlebu kelas.

Kanca-kanca pada meneng ngrungokake Pak Keke sing isih jelaske mata kuliah karawitan. Basan dijelaske kon pada praktik karo didampingi bapak dosen. Kanca-kanca pada seneng anggone latihan. Mata kuliahe Pak Keke gawe aku ora kelingan karo Reza. Hp ning tas yo ora tak urusi. Basan kuliahe Pak Keke bar, aku buka hp. Niate pancen meh ndeloki bme Reza wis dibales apa durung. Malah kontake wis ora ana. Ing kelas aku syok karo delok hp. Aku delak delek bingung. Pikiranke wis tekan ngendi-ngendi. Meh balek cepet dadi ora niat. “Kowe napa sil?” takone Santi. Kabeh tak ceritakake ning Santi. “Sabar sil ojo pikiran sing negative sek. Kabeh kuwi ora angger, kudu ana omongan sing jelas. Kowe saiki yowes gedhe ojo sitik-sitik nesu njur pikirane dadi elek kabeh kaya ngono kuwi.”  Kandane Santi. Yowes nek ngono aku tak balek sek, San. Pikiranku wes ora genah parane. Ing dalan luhku dleweran. “Ana apa jane, kok atiku rasane kaya ngene. Kengeng ngapa deweke dc bbmku. Wong yo ket mau bbme apik-apik wae ora ana masalah. Aku takon-takon terus marang awakku dewe.” Batinku.

Wengi kuwi aku metu ing ngemperan omah karo lunggu ing kursi. Delak delek dewe karo ngeti hp. Ora ana kabar blas saka Reza. Luhku netes meneh kelingan Reza. “Apa sing kudu tak lakokake, aku kadung tresna karo Reza. Pacaran ya ora mung sedela. Wis patang tahun. Susah lan seneng wis dilewati bebarengan. Ning ati ora terima yen ana wong ketelu sing arep ngrusak hubunganku karo Reza.” Batinku. Aku njupuk hp ana ing sandingku ora mikir suwe aku telpon Reza. Pirang-pirang kali telponku ora diangkat karo Reza. Pikiranku tambah ning ngendi-ngendi. Aku wis ora sabar nunggu kabar saka Reza. Aku bm ibune. Jarene ibune, Reza ning omah dolanan hp. Aku wis gethet karo Reza, jane deweke isih cedhak karo sapa? Nganthi aku di dc saka bbm, sms ora dibales, ditelfon yo ora ana jawabe. Nanging aku kudu piye ora ngerti apa sing kudu tak lakokake. Mara nyang ngomahe? Ora mungkin. Isin dewe yen aku mrana ora dianggep karo Reza. Yowes nek kaya ngono pangarepe, aku bakal meneng dhisik nganthi Reza sadar karo kelakuane.

Aku mlebu kamar karo rasa kecewa, luh pateng ndleweran ning pipi. Reza tak jarke pirang pirang dina. Akhire deweke ngabari aku. Deweke ngomong yen wis nduwe pacar anyar, kanca SMPne biyen. Atiku langsung keronto-ronto. Pancen cah lanang kuwi ora nduwe ati. Ora ana kabar dijarke, basan ngei kabar mung ngei ngerti yen deweke wis nduwe sing anyar. Ora mikir perasaanku kaya kepiye. Percuma njalani hubungan patang tahun kepungkur yen akhire mung kaya ngene, Ngaboti wong wadon sing durung deweke kenal. Sing tak herani wong wadon kuwi ngerti yen Reza wis nduwe pacar nanging gelem dijak pacaran. Wong loro kuwi padha-padha ora benere. Tak tampa kabeh apa sing dilakokake Reza karo pacare ning aku. Aku ora dewe. Ana Gusti sing bakal ngancani aku, mboh kaya kepiye posisiku Gusti bakal ana kanggo aku.