CERKAK "ORA KAYA APA SING TAK KAREPKE"

Cerita Cekak

ORA KAYA APA SING TAK KAREPKE

Dening : Devy Widiyaningsih

Nalika wayah sore srengenge katon kuning samar-samar. Bapak, ibu, adhek padha lelungguhan ana ing emperan omah karo cerita-cerita kahanan jaman biyen. Bapak karo ibu sing kerja nganthi sore mesthi nglegakake kumpul karo anak-anake kanggo nambahi harmonise ing keluarga. Aku sing kuliah ana adoh ora bisa saben dina kumpul karo bapak, ibu lan adhek. Sanajan wis kangen banget mentoke video call lewat hp. Ngono wae aku wis seneng bisa ngomong karo bapak, ibu lan adhik merga lewat video call bisa ndelok wajahe barang. Kahanan kaya ngene kudu tak trima, adoh saka wong tuwa, apa-apa kudu dhewe. Sing penting bisa jaga awak lan ora ngecewake wong tuwa. Wong tuwa wis ngragati nganthi ketekuk ringkel, kabeh dilakoni kanggo anak. Anake kudu ngerteni lan ojo nganthi kurang ajar karo wong tuwa.

“Assalamualaikum ibu. Ibu pripun kabare?” aku telpon ibu lewat video call.

“Walaikumsalam, dhek. Ibu apik kabare. Adhek piye?” ibu karo ndeleng wajahku ning hp.

“Adhek inggih sae, ibu. Ibu, adhek kangen kalih bapak, ibu lan dhek keke. Adhek kepingin wangsul Semarang.” Aku ndeleng wajahe ibu karo brambang.

“Yo wangsul to dhek, yen kuliahe ora sibuk lan bisa ditinggal mulih sedela ing Semarang. Bapak, Ibu lan dhek keke yo kangen karo adhek.” Saurane ibu karo ngayem-ayemi atiku.

“Inggih, bu. Minggu ngajeng kula saged wangsul merga boten wonten tugas lan kegiatan wonten ing kampus saged ditinggal.” Batinku pengin gage bali Semarang.

“Yowes dhek sesuk yen arep bali ngabari ngomah wae. Kuliah sing bener, pangarepe wong tuwa muga impiamu bisa kegayuh. Mangane dijaga, aja nganthi telat.” Pesene ibu kanggo aku.”

Sawise video callan karo ibu, aku siap-siap mangkat kuliah. Aku kuliah ana ing Telkom Bandung. Mulih Semarang ora mesthi sewulan pisan, merga kegiatan ing kampus padhet banget lan tugase akeh. Dadi meh bali Semarang kadang ora sempet nganthi kangenku karo bapak, ibu lan adhek kuwi ora bisa diukur. Bapak lan ibu bisa ngerteni yen kahananku kaya ngene.

Seminggu arep mulih, aku nglakoni kegiatan kaya biasane. Menyang kampus kuliah terus lanjut kegiatan sing tak meluni. Saben dinaku padhet kegiatan kampus. Aku ora tau ngeluh merga aku seneng nglakonine, ora dadi beban kanggoku. Sanajan aku merantau dhewekan ana ing Bandung tanpa wong tuwa, nanging sawise aku mlebu Telkom, aku duweni keluarga anyar saka kegiatan-kegiatan sing tak meluni. Kanca-kanca sing bisa dijak susah lan seneng bareng. Aku ora ngrasa kesepian ing perantauanku, merga kanca-kanca sing bisa padha ngerteni.

Akhire dina Jumat aku menyang stasiun antri tuku tiket langsung mulih Semarang. Ing njero kereta aku sms ibu yen aku wes perjalanan menyang Semarang.

“Assalamualaikum, bu. Kula sampun perjalanan menyang Semarang. Mangke bapak dipunaturi kangge njemput kula ing stasiun poncol.” Karo bayangke wajahe ibu lan mesam mesem dhewe merga wis pengen ketemu.

Wis setengah jam sms ora dibales karo ibu. Batinku, mungkin ibu lagi sibuk karo kerjaane. Sangertiku kerjane ibu iku ora santai, kerjane nek ora ngadep komputer ya mondar mandir ngirim file ning lantai dhuwur.

“Cringg..” hpku muni.

Tak delok jebul balesane ibu. Gage tak buka hpne.

“Iya, dhek. Mengko ben dijeput bapak ing stasiun. Kira-kira tekan Semarang jam pira?” jawabe ibu lewat sms.

“Jam 5, bu. Mangke nek ajeng tekan stasiun, kula tak telpon bapak.” Jawabku karo tak sambi ndelok pemandangan ing njobone sepur.

“Yowes to, dhek mengko langsung telpon bapak wae. Menawa ibu isih ning kantor barang.” Jawabe ibu.

“Inggih, bu.” Jawabku singkat. Rada sedhih maca smse ibu. Pengene ibu mulih gasik saka kantor nanging malah sibuk kerja ana ing kantor.

“hufft…” napas dhawa karo mikir. Direwngi ibu kerja nganthi kaya ngono nek ora kanggo aku, kanggo sopo? Aku ora kena ngene. Batinku.

Sadawane perjalanan, ing njero kreta aku ngeti njobo sing pemandangane nyegerke mata lan ati. Kesel lungguh terus tak tinggal turu sedela, merga ngantuk sing ora bisa ditahan. Tangi-tangi jebul wis arep tekan stasiun poncol. Gage aku njupuk hp ana ing tas terus telpon bapak.

“tut..tut..tut.. bapak, kula ajeng tekan stasiun poncol dijemput saniki nggih, pak!” suaraku alus.

“iya, dhek. Bapak iki saka kantor tak langsung ning stasiun. Ibu mulih rada wengi merga kerjaane ora bisa ditinggal.” Saurane bapak karo siap-siap jemput aku.

“inggih Pak, kula tengga ing gerbang stasiun nggih? Bapak nitih motore atos-atosl mawon boten usah kesusu.” Hpku ujuk-ujuk tiba terus mati, durung sempet pamitan karo bapak, hpne malah tiba.

Mudun saka spur rasane seneng banget merga wis suwi ora balek Semarang. Aku metu saka stasiun nuju pintu gerbange stasiun merga aku mau wis ngomong karo bapak yen arep nunggu jemputane bapak ing gerbang stasiun ben bapak ora usah parkir ana ing njero.

Wis sejam aku nunggu bapak nanging bapak ora teka-teka anggone jemput aku. Aku weruh pakdhe suhar lewat alon-alon ing ngarep stasiun.

“Pakdhe Suhar!” tak celuk karo swara banter.

Pakdhe Suhar krunggu celukanku banjur minggir marani aku.

“Kowe ning kene to nduk? Tak goleki muter-muter jebul ning kene.” Kandane Pakdhe Suhar marang aku.

“Loh Pakdhe kok goleki aku kenging menapa? Pakdhe kan boten ngertos yen kula balek menyang Semarang? Kula mung ngendikan kalih ibu lan bapak. Terus kula wau sampun telpon bapak yen arep dijemput ing stasiun. Kok malah dijemput pakdhe? Lha bapak enten pundi, pakdhe?” Takonku nrithik marang Pakdhe.

Ulatane Pakdhe wis kaya wong bingung tak takoni ngono. Pakdhe ora ngomong kahanane Bapak. Pakdhe mung ngomong yen “Bapak ora bisa jemput awakmu, nduk.”

“Wis, yo ndang balek bonceng Pakdhe. Awakmu kan yo wis kesel barang to, nduk? Perjalanan yo ora sedela.” Pakdhe nyusu-nyusu karo nyekeli tanganku.

Ing ndalan Pakdhe ora ngomong apa-apa. Lakune kaya ora tenang. Aku melu meneng merga aku kesel perjalanan lan nunggu jemputane bapak sejam malah sing jemput ora bapak. Padahal wis pengen banget ketemu karo Bapak. Rada kecewa nanging yowes ora papa. Mungkin Bapak ana acara dadakan.

Atiku kok rasane ora enak, jane eneng ngapa? Perjalananku nuju ngomah wis arep tekan. Pakdhe kanda karo aku “tetegna atimu ya, nduk!”

“Loh enten menapa to, pakdhe? Kok pakdhe ngendikane mekaten?” sauranku banter karo ndang pengen ngerti apa maksude Pakdhe Suhar ngomong kaya ngono.

Pakdhe Suhar meneng ora nyauri omonganku nganthi tekan omah. Aku bingung saka kadohan ning omah ana wong akeh. Basan aku rada cedhak ana bendera kuning ing ngarep omah. Aku langsung mudhun gage mlebu ngomah. Jebul Bapak seda. Aku ora bisa nahan tangisku. Aku nangis kaya ngono kae. Kaya durung percaya yen bapak ninggalke aku, ibu lan adhek. Ibu lan adhek tak rangkuli karo nangis. Ndelok ibu , aku ora kuat merga ibu nangis terus banjur semaput. Sesuke bapak dikubur ana ing cedhak omah. Ibu, aku lan adhek melu ngeterke bapak diangkat ana ing kuburan. Tangisku, ibu lan adhek ora mandheg-mandheg.

Sawise bar makamke jenazahe bapak. Kabeh bali ngomah, sedulur-sedulur padha ngumpul ana ing omahku. Atiku tak tetegke senajan iseh kelingan karo bapak. Aku dirangkul karo pakdhe Suhar digawa menyang emper omah.

“Bapakmu wingi kecelakaan pas arep jemput kowe, nduk. Ora dinyono yen kadadeyane bakal kaya ngono.” Kandane pakdhe karo ngomong alon-alon.

Aku ngrangkul padhe karo nangis mingseg-mingseg.

“Ngertos nek ngoten, kula boten ngengken bapak jemput kula, pakdhe. Kula niku sampun kangen kaliyan ibu, bapak, lan adhek. Pengen ndang ketemu merga kula sampun kalih wulan boten wangsul Semarang. Malah kadadeyane mekaten. Gelo anggenipun kula ngengken bapak.” Nangisku tambah banter.

“Wis, nduk kabeh kuwi takdire gusti. Menungsa jane yo ora pengen kuwi kadadeyan kabeh kuwi wis digariske. Saiki ditetegke atimu, ditata atimu. Sedhih oleh, nangis yo oleh, nanging aja terusan. Kowe sing anak metu gedhe kudu bisa ngayomi adhimu lan ibumu. Saiki ibumu wis apa-apa kudu dhewe. Yen ora kowe sing ngrewangi banjur sapa? Adhekmu? Ora mungkin. Dhek keke iseh cilik.” Kandane pakdhe karongelus-elus sirahku.

“Inggih, pakdhe.” Jawabku mung singkat merga aku angel ngomong. Eluhku iseh netes terus.

Nganthi pitung dina aku ning omah. Aku ijin kuliah. Ning ngomah ngancani ibu lan adhek sing iseh kelingan terus marang bapak. Ora maido yen ibu kelingan terus karo bapak. Merga ibu lan bapak kuwi cedhak banget. Apa-apa yo karo bapak. Hubungane karo bapak apik banget, ora tau padu. Yen ndelok bapak lan ibu rasane seneng. Dongaku, muga ibu dikuatke sanajan bapak wis seda. Aja nganti sedhih terus merga anak-anake iseh butuh ibu. Yen aku ndelok ibu, sanajan ora kuat nanging ning ngarepe anak-anake dikuat-kuatke.

Pitung dinanan wis kelewat. Wayahe aku balik ning Bandung nerusake kuliah. Sedhih pancen yo sedhih tapi ora terusan. Aku bangkit, kudu semangat kanggo gayuh cita-citaku. Apa meneh bapak wis ora ana. Saiki kudu bisa dadi anak sing luwih bener supaya besuk bisa gawe senenge wong tuwa.