Cerita Cekak
PUNGKASANING YUSWA
Dening : Devy Widiyaningsih
Jam pitu esuk, bapak wes siap-siap
mangkat kerja. Klambi dinas wis dinggo bapak. Bapak katon rapi lan gagah. Ibu
nyiapake sarapan kanggo bapak lan aku. Iku wis rutinitase ibu saben esuk merga
ibu ora kerja. Dadi urusan ngomah kabeh urusane ibu sanajan ana pembantu rumah
tangga. Ibu eman banget karo bapak lan aku. Sawise sarapan bapak lan aku budhal
saka ngomah. Bapak ngeterke aku sekolah ing SMP Harapan Bangsa terus bapak lagi
mangkat kerja. Ibu ditinggal ana ngomah dhewe.
Aku balik jam siji awan. Dijemput karo
pak supir sing kerja ana ngomah.
“Assalamualaikum, ibu. Diva wangsul.”
Mudun saka mobil langsung mlayu ning ngomah goleki ibu langsung salim.
“Walaikumsalam, dhek. Gek ndang dicopot
seragame terus sholat. Ditunggu ibu ning ruang makan.” Ibu jawab salamku karo
ngambung batukku.
“Inggih, bu. Diva tak ganti enten kamar
rumiyen.” Karo mlaku nuju kamar.
“Iya, dhek.” Jawabe ibu.
Aku mlebu kamar ganti klambi terus
sholat. Ya ngene iki rutinitasku saben dinane. Sawise solat, aku mara ing meja
makan marani ibu merga ibu wis nunggu ana ing meja makan. Wektune mangan awan
karo ibu. Sadurunge mangan, ibu mesthi sms bapak. Ngelingke bapak mangan awan
lan aja telat mangan awane. Ibu pancen perhatian banget karo keluarga. Aku
bersyukur dilairke ana ing keluarga iki merga wong tuwaku sayang banget karo
aku.
Bar mangan lungguh-lungguh sedela ana
ing ruang kelarga karo ibu delok tv.
“Bu, wau pak guru taken kabare ibu lan bapak,
ngendikane sampun dangu boten kepanggihan kalih bapak lan ibu.” Karo
leyeh-leyeh ana ing kursi.
“Pak guru sapa, dhek?” jawabe ibu karo
ngeleh-ngeleh acara tv.
“Pak Adiyakso Probo Wicaksono, bu.” Kato
ndeleng wajahe ibu.
“Owalah Pak Probo to. Besuk salamke
kanggo pak Probo yo, dhek. Yen ana wektu sesuk ibu karo bapak tak dolan ana
ngomahe. Pak Probo kuwi mbiyen kanca cedhake bapakmu pas SMA. Bar wis kerja lan
duwe anak bojo dadi jarang ketemu.” Ibu ngomong karo aku disambi ngetke tv.
“Oh… inggih, bu. Besuk Diva salamke
kaliyan Pak Probo. Batin kula, wong kula niku boten diajar kalih Pak Probo kok
ngertos kula anake sinten. Jebul kancane bapak to.” Angop karo jawabi omongane
ibu.
“Wis ngantuk, dhek? Kana ndang turu,
mengko jam setengah telu tangi, adus, sholat, terus mangkat les.” Tangane ibu
karo ngelus-elus sirahku.
“Inggih, bu. Diva sampun ngantuk. Diva
mlebet kamar riyen nggih, bu.” Aku ngomong karo angop meneh.
“Yowes kana gek ndang mlebu kamar. Ibu
yo meh istirahat sedela.” Saurane ibu karo ndeloki aku mlebu kamar.
Aku mlebu kamar terus turu. Ibu mlebu
kamare melu-melu turu. Wis kebiasaan ibu karo aku yen awan kudu istirahat ora
ketang sedela. Aku kesel merga balik sekolah, Ibu kesel gawean ngomah sanajan
ana sing mbantu pembantu rumah tangga. Ibu jane wegah ana pembantu ning ngomah,
ibu yo sanggup nglakoni dhewe nanging bapak ora ngolehke ibu gawean ngomah
ditandangi dhewe. Bapak ora gelem ndelok ibu keselen merga gawean ngomah. Mula
kuwi bapak golek pembantu rumah tangga kanggo ngancani lan ngewangi ibu ana ing
ngomah yen aku sekolah karo yen bapak lagi kerja.
Alarmku muni jam setengah telu. Aku
terus tangi, metu saka kamar goleki ibu. Jebul ibu ana ing kebon mburi omah.
Ibu ndelok-ndelok tanaman sing ana ing kebon. Ibu seneng banget karo tanaman.
Tanaman sing ana ing kebon kuwi mau sing nanem lan sing ngrawat ibu kabeh.
“Bu.. Ibu..” Celukku karo mlayu.
“Iya, dhek. Ibu iseh ndelok tanaman ning
kebon. Mreneo, dhek!” saurane ibu karo mlinguk ning aku.
“Inggih, bu.” Aku mlayu terus nyikep ibu
saka mburi.
“Piye, dhek? Kok ora gek adus. Adhek ana
les jam telu lho.” Saurane ibu karo mesem ngetke aku.
“Diva kangen kalih ibu, lagi pengen
kalih ibu terus. Inggih bar niki kula adus, bu.” aku iseh wae ngrangkuli ibu
ana ing kebon.
Ibu gantian ngrangkul aku terus dijak
mlebu ngomah, aku kon adus. Bar kuwi aku adus mara ing kamar mandi terus solat,
bar solat siap-siap mangkat les.
“Bu, Diva sampun siap. Diva mangkat les
riyen nggih?” karo salaman, aku pamit karo ibu.
“Ati-ati dhek mangkate, pak gilang nyupire
kon alon-alon wae. Les sing bener lan serius ya, dhek!”
“Inggih, bu. Diva pamit.
Assalamualaikum.” Aku mlaku metu nuju mobil ing garasi sing wes disiapake karo
Pak Gilang.
Aku mlebu mobil mangkat les diterke karo
Pak Gilang. Ing perjalanan aku guyonan karo Pak Gilang. Pak Gilang kuwi supir
sing ana ing keluargane bapak. Pak Gilang durung tuwa nanging wis duwe bojo Aku
karo Pak Gilang yo cedhak sering guyonan bareng lan ngobrol bareng yen pas ana
wektu kosong.
Tekane nggone aku les. Aku ditinggal
karo Pak Gilang. Merga lesku ora sedela nanging rada suwi. Kira-kira rong
jaman. Jare Pak Gilang mau arep ngeterke ibu menyang omahe simbah ngeterke obat
kanggo simbah.
“Dhek diva, ditinggal Pak Gilang ya? Pak
Gilang arep ngeterke ibu menyang omahe simbah ngeterke obat. Mengko dhek diva
dijemput bapak kaya biasane.” Kandane Pak Gilang.
“Inggih, Pak Gilang.” Aku karo mudun
saka mobil.
Aku les nganthi jam 5. Metu saka
les-lesan wis ana mobile bapak ning ngarepan. Aku langsung gage marani mobile
bapak banjur mlebu mobil.
“Pak, sampun dangu nenggo kula?” aku
karo salim bapak.
“Durung, dhek. Kira-kira limang
menitan.” Bapak nyalake mesin mobil
Aku karo bapak balek menyang ngomah.
Jebul ibu wis tekan ngomah anggone ngeteri obat ing omahe simbah. Bapak tekan
omah banjur adus. Aku leren sedela ning ruang tv karo nonton tv nunggu tekane
magrib. Ibu karo mbak nay (pembantu rumah tangga) sibuk ana ing pawon nyiapake
mangan kanggo wengi iki. Bapak bar adus nyusul aku ana ing ngarep tv melu
nonton tv.
Suara adzan magrib wis krungu. Bapak
gage mateni tv. Bapak lan aku mara kamar mandi kanggo wudhu. Ibu nututi aku lan
bapak. Bar wis wudhu kabeh. Solat jamaah ana ngomah.
Sawise solat wektune makan malam karo
karo bapak lan ibu ana ing meja makan. Rasane seneng banget yen lagi kumpul
kaya ngene. Ndeloki bapak lan ibu rasane ati iki ayem lan tentrem.
“Moga bapak lan ibu diparingi panjang
yuswa. Ben bisa nunggoni aku nganthi aku gedhe lan bales kabeh apa sing wis
dilakoni bapak lan ibu ning aku.” Batinku karo mesem
Sawise mangan aku, bapak lan ibu pindah
ing ngarep tv. Piring-piring sing ana ing meja makan mau diberesi karo mbak
nay. Ibu ora beresi merga wektune kanggo ngobrol-ngobrol karo anak lan bojo.
Ing ngarep tv padha guyonan.
“Pak, aku rasa-rasane kok arep pilek
kayane. Irunge wis gatel terus.” Ibu mbuka omongan rada serius ning bapak.
“Diombeni obat saiki, bu. Aja nganti
kasep. Mumpung durung kebacut.” Saurane bapak serius.
Sangertiku bapak kuwi paling wedi yen
ibu nganthi lara. Bapak ora pengen bojone nganthi kesel apa meneh lara. Sayange
bapak ning ibu ngetoki banget saka tindhakane bapak saben dinane marang ibu.
“Tak njipuk obat ana kabar ndisik, pak.”
Kandane ibu karo ngeti bapak.
“Yawes kana ndang dijupuk terus diombe.
Aja dinde-nde.” Karo ngulati ibu mlaku menyang kamar.
Wektu nunjukke jam 7 wayahe solat isya
berjamaan ana ing ngomah. Sawise solat aku mlebu kamarku wayahe sinau. Bapak
lan ibu mlebu kamar. Bapak ngerjakake kerjaan kantor, yen ibu senengane maca
buku apa wae sing menurute apik. Sanajan ibu ora kerja nanging ibu lulusan
sarjana. Ibu ora kerja merga ora diolehke bapak.
Wis pirang-pirang dina kepungkur.
Kegiatan saben dinane ya kaya ngono. Kuwi wis dadi kebiasaan keluargane bapak.
Mulai saka wengi kuwi, jare ibu arep pilek. Pirang-pirang dina wis diobati
terus nanging ora mari-mari. Ibu wingi-wingi iseh meneng wae. Nanging suwi-suwi
ibu angel napas. Ibu ngomong karo bapak yen irunge angeldinggo napas. Bapak
esuk kuwi rada panic karo kahanane ibu. Bapak paling ora bisa ndeloki ibu lara
kaya ngono. Bapak langsung ngejak ibu priksa ana ing rumah sakit. Jare dokter
ning irunge ora eneng apa-apa. Bar priksa mung dikei obat. Bar priksa ibu
diterke bapak mulih menyang omah.
Wis dipriksake jarene ibu irunge malah
tambah lara lan angel napas meneh. Bapak sansaya wedi. Ibu dijak priksa ing
beda rumah sakit karo sing pertama. Ing rumah sakit kana, ibu di ronsen.
Doktere ngomong yen ning saluran pernapasane ibu ana penyumbatan lan kuwi dadi
kanker sanajan durung nanthi stadium dhuwur nanging judule kanker. Bapak
langsung meneng. Bapak kaget karo apa sing diomongke karo dokter. Ibu malah
ketok tenang kaya ora ana apa-apa.
Metu saka ruang dokter, bapak lan ibu
lungguh ana ruang tunggu. Karo ngenteni ibu diundang, merga arep mondhok kanggo
kemo. Bapak brambang ndeleng wajahe ibu.
“Kanker? Kuwi penyakit bahaya sing tak
ngerteni. Aku bisane mung ngrungokake ning berita tv apa mung maca ing koran.
Pokokmen kanker kuwi tak ngerteni sebatas informasi. Nanging saiki aku ngadepi
kanker kuwi. Sanajan sing kena ora aku nanging kuwi sing lara bojoku. Bojo sing
take man-eman malah kadadeyane kaya ngene. Aku kaya ora percaya yen bojoku kena
kanker.” Batine bapak karo eluhe netes.
“Bapak aja sedhih, ibu ora papa. Ibu
ikhlas nampa iki kabeh, pak.” Ibu mesem karo ngelapi eluhe bapak.
Ibu mondhok sewulan ana ing rumah sakit.
Aku ning omah dikancani sedulur-sedulurku karo mbak Nay lan pak Gilang. Sanajan
omah ana wong akeh nanging rasane kaya sepi ora ana bapak lan ibu. Biasane
guyonan karo bapak lan ibu. Wis sewulan iki wis ora ngrasakake kahanan kaya
ngono. Rasane kangen bapak lan ibu. Bapak yen mulih omah yo mung sedela-sedela.
Aku nek dijak ing rumah sakit nek dina prei.
Kahanane ibu wis rada mending terus ibu
digawa mulih. Bapak lan sedulur-sedulur padha rembugan kepiye enake pengobatane
ibu saiki. Jarene sedulur-sedulur ngongkon pengobatan alternatip wae. Bar kuwi
telung wulan diobati kanggo pengobatan alternatip. Kahanane ibu malah tambah
drop. Bapak panik ndeloki kahanane ibu. Awak sing maune abote 55kg saiki dadi
36kg. Wis ora rupa daging. Bapak mutuske yen digawa ana ing rumah sakit meneh
merga yen dideloki pengobatan alternatip wes ora manjur.
Ibu dipriksa dokter meneh. Jare dokter
kankere ibu wis stadium 4. Kakere wis jalar ning otak lan ning tenggorakan.
Bapak krungu dokter ngomong ngono, bapak melu drop. Bapak bisane mung donga
marang gusti. Supaya ibu bisa mari lan diangkat penyakite. Ibu sansaya suwi
sansaya drop. Alat-alat medis dipasang kabeh. Ibu wis ora duwe daya. Ing nduwur
kasur rumah sakit ibu mung meneng. Aku lan bapak nangisi ibu wae. Aku kangen
karo perhatiane ibu. Aku kangen guyonan karo ibu. Bapak nangis ngetke aku
nangis ana ing sanding ibu. Sanajan ibu wis ora bisa apa-apa nanging ibu iseh
bisa ngrungokake apa sing tak omongke ing kupinge ibu.
Let pirang dina dokter ngomong karo
bapak yen alat-alat medise iki mending dicobot. Dokter ngomong yen wis nyerah,
nangingbapak ora gelem yen alat-alate nganthi dicopot. Bapak tetep ngeyel ora
gelem dicopot. Sedulur-sedulur padha ngandani, mending alate dicopot, mesake
ibu jarene. Bapak bar kuwi sadar. Bapak ngomong karo dokter yen setuju
alat-alate dicopot. Basan alat-alate dicopot mung gari alat detak jantunge wae
sing dipasang. Aku karo bapak nunggu ibu terus ana ing rumah sakit. Bapak wis
ora mikir kerjaan. Sing dipikir mung ibu, ibu lan ibu. Sekolahku ya prei sek,
Merga ibu keadaane wis kritis. Let pirang jam detak jantunge ibu mandheg. Ibu
sampun wangsul ing ngayunaning gusti. Aku lan bapak nangis kejer.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar