CERKAK "KEKANCAN"

Dina kuwi jagad lagi peteng merga udan, aku numpak motor menyang sekolah alon-alon merga udan dalane becek menawa aku numpak motor banter mesthi klambi sekolahku lan sepatuku kotor kabeh. Aku pancen bocah kang kendel merga seneng nemen ngerjani kancane. Wektu iku dina senen, silvi nitip buku ing yogi merga silvi wis kebelet pengen maring wc nanging ning wc wis ana aku kang dadi setan-setanan kanggo medeni silvi, “aaaaaaaaaaa, silvi njerit karo lunga”. “Iki aku sil ora usah wedi, kandhaku karo gembuyu”. Silvi langsung marang Tomi kang lagi lungguh ing batur sekolahan, “aku wedi nemen tom, ing wc ana setan, kandhane Silvi marang Tomi karo gugup lan rupane pucet wedi.” Aalah koe ngapusi sil, masa awan ngene ana setan, kandhane Tomi ora percaya”. “Temenan tom aku ki weruh ya, kandhane  silvi kang mrengut merga Tomi ora percaya”. Halah silvi ngono wae wedi, mau ki aku sil,”kandhane aku karo ngguyu ngakak. Nanging kabeh kuwi wis dadi kenangan.

Saiki wis padha lulus SMA, saiki wis beda universitas. Pas nembe sewulan isih akrab, isih sering ketemu utawa kumpul. Nanging rong wulan telung wulan wis ora jarang kumpul lan jarang ana kabar. Ning kono aku usaha ben aja padha kaya ngono sanajan to wis padha nduwe kanca sing anyar ana ing universitase dhewe-dhewe.

Aku usaha kanggo ngabari kancca-kanca ku sing angel dihubungi. Aku usaha terus kanggo kekancan maneh kaya biyen pas isih kaya ning SMA. Akhire pas dina kuwi aku kumpul karo kanca-kanca SMA. Nanging ya saiki wis beda karo biyen, saiki luwih meneng-menengan ora kaya biyen. Aku mung bisa ngumpulke ora bisa ngrubah kanca-kanca kaya biyen merga saiki wis akeh kanca anyar lan saiki wis jarang ketemu dadi wis beda ora kaya biyen jaman SMA. Nanging iya aku wis usaha kanggi ngumpulke. Silvi iya wis nduwe pacar lan ora olih silvi dolan karo kanca SMA. Tomi saiki wis kuliah ing Ungaran dadi perawat lan yogi saiki kuliah ing Indramayu juruasan teknik perminyakan, merga jarak dadi saiki dadi beda.